Radio Oude Stijl

“Zalig zijn de onwetenden”, zo moet dat ongeveer geweest zijn . De radio was vroeger een mystiek medium. Want je slingerde dan wel een signaal de ether in maar wie het opving dat bleef een raadsel. Natuurlijk, de contacten met andere piraten; daaraan kon je zien of je binnen kwam in Sint Juttemisveen. Maar al die weilanden tussen jouw dorp en dat andere… Zou daar niet toevallig nog iemand zitten te luisteren? Deze romantische denkwijze over ons favoriete medium wordt inmiddels deskundig om zeep geholpen door de constante drang naar meten en weten. Internetradio verpest dus de zalige onwetendheid van de radiomaker. Want dacht je vroeger dat je hordes luisteraars had, dan wordt je nu echt wakker geschud. “Shit, nou staat die streamert al 3 weken aan en ik heb 1 luisteraar en die logde precies 13 seconden in”. Kijk, dat maakt het niet leuker. Liever had je die waarheid niet geweten. Daarom herhaal ik nog maar eens; Zalig zijn de onwetenden…. Ik begin toch de illusie kwijt te raken dat mijn radiostation echt iets te bieden heeft. Tuurlijk wist ik dat wel maar we laten ons graag voor de gek houden. Dat is de hobby. Maar ik ga door hoor, wieweet raak ik binnenkort het maximum van 6 luisteraars, waarna de stroom vasloopt. Maar ook dat is de hobby. Radio blijft mooi, misschien moet ik er anders mee omgaan…

In de vorige posting over dit geweldige ondewerp zijn de cassettes waar de nonstop op opgenomen werd besproken. Maar ja, die cassettes duren hooguit één uur per kant, en daar kom je natuurlijk de nacht niet mee door. En aangezien er nog geen cassettewisselaars waren (jaja, daarover later meer) moest daar een oplossing voor gezocht worden. Tijd, medewerkers en motivatie waren er echter in overvloed dus werd er besloten de boel over te zetten op de groooooote spoelen van, jawel, de bandrecorder.

Tel even mee: 2 uur realtime opnemen, 2 uur realtime kopieren naar de bandrecorder en ongeveer anderhalve week om de kop van het afspelende cassettedeck in een enigzins acceptabele stand te krijgen. Dat wil zeggen een stand die nog enigzins hoge tonen opleverde (”laten we maar met dolby B aan opnemen en met dolby uit afspelen”) en bovendien mono ook nog te beluisteren was zonder te klinken als wat we nu als karaokeversie kennen. Dat betekende dus dat je ehhh… lang bezig was voor die twee uurtje non-stop. Meestal op een speciaal daarvoor ingericht geinig ‘torentje zoals hier links te zien is. Geen wonder dat de uiteindelijke spoelen soms nét effe te lang werden gebruikt (”hé, deze 2/3/4 uur ken ik al…”) Bovendien haal je met 1 spoelendeck ook de nacht niet dus moest ook daar iets creatiefs op worden verzonnen. Wordt vervolgd…

Gisteren waren we weer in een stevige discussie verwikkeld over de programmapresenterende medemens, ook wel DJ genoemd. In onze radiotijd pakte ik m’n platenkoffer en haalde daaruit wat ik wilde draaien, en maakte vervolgens een stapeltje. Dit wel en dat niet. Ik keek naar de hoes, zag ook wat er op de b-kant stond en maakte een keuze tijdens het programma. Als de tijd rijp was en die nieuwe kneiter van de Miami Sound Machine lag naast me te wachten op uitzending dan bepaalde ik zelf wanneer ik ‘m de ether in schoof. En daar ging nou net onze discussie over. (lees verder…)